Վա՞խ, անգործությու՞ն, թե՞ ժամանակակից հայ իրականություն

    Տխուր է ժամանակակից հայ իրականությունը: Այն գորշ է, միապաղաղ, անհեռանկարային: Անգործությունը պատել է շատերին: Անգործությունը հիվանդության պես տարածվում է ամենուր:

    Աշխատասեր ազգը հիվանդացել է անգործությամբ: Որտեղի՞ց են  արմատները: Դաժան իրականությունը ավելացնում է անգործների թիվը: Իրականում աշխատատեղերի բացակայությունը, կառավարության կողմից աշխատատեղեր ստեղծելու ոչ մտահոգ վերաբերմունքը ստեղծել են մի իրավիճակ, որը բացատրություն չունի: Ոչ ոք չի վախենում աշխատանքից: Առավելևս հայը: Մենք միշտ եղել ենք ստեղծագործ, արարող, կերտող ժողովուրդ:     

    Իսկ ինչպիսի՞ն է այսօր պատկերը: Պպզած երիտասարդներ,պարապությունից շրջան կազմած պատանիներ, միջահասակ մարդիկ: Աշխատանքի համար էլ, պարզվում է, 30 տարեկանից հետո ծեր ես, էլ չենք խոսում երկար ոտքերի և օտար լեզուների իմացությունից: Երևի ավելի կարևոր է, որ խանութի վաճառողները ունեն ավելի բարձր ինտելեկտ, քան ազգային ժողովի պատգամավորները:

   Ողբալի իրականություն, որտեղ միայն անհայտներ են...