Սերը Չարենցի պոեզիայում

Երիտասարդ Չարենցին այրում էր սիրո հրդեհը, և մեկը չէր նրա սերը, մեկից «դաղվածներից» չէր նա: Չարենցը կիրք էր, պոռթկում: Նրա մեջ ընդվզում էին մանուկն ու ծերունին, խենթն ու խոնարհը: Չարենցը սիրո արևելյան դրսևորումն է: Այն արտահայտվում է զուտ չարենցյան երկվություններով: Սիրառատ ու մշտավառ հոգով պատանին սեր էր նվիրում ամենին: Գնահատում էր գեղեցկությունը, տեսնում էր հոգու հմայքները, սիրում էր, սիրահարվում, սիրահարեցնում: Սիրո պակաս չուներ Եղիշեն: Նրա ամեն խոսքից սեր էր հորդում, վարակիչ զգացում: Եվ միայն Կարինե Քոթանջյա՞ն... Իհարկե, ոչ... Աննման, անթիվ աղջիկներ: Չարենցը խենթի պես սիրում էր կնոջը: Ինչու՞ էր այդ դեպքում սեր փնտրում «փողոցում»: Ուզում էր իրեն միշտ զգալ, լինել ուշադրության կենտրոնում: Չարենցն ամեն տեղ առանցք էր, ձգող մագնիս: Նրան սիրում էին և պիտի սիրեին: Այլապես մանկան չարաճճիությամբ կարող էր գնալ անպատասխանատու քայլերի: Ոչինչ, որ հետևանքները անկանխատեսելի էին:

«Ես եմ ահա մի պոետ,

Եվ իմ անունն է Չարենց...»

Հանճարի կանխատեսում... Ապագան տեսնում է, ներկան՝ ապրում: Եղիշեն հայ պատանու ամբողջացում է: Նա զգուշավոր էր շատ ու շատ  հարցերում, բայց ոչ սիրո մեջ: Սերը ալեկոծ ծով էր, սիրում էր Չարենցին, փաթաթվում նրան, տանում իր հորձանուտը: Ինչ ուզում է լինի, միայն թե պահի վայելք...

Մեծ սիրահար, անհուն հոգու տեր բանաստեղծ, բուռն զգացումների մարմնացում: Չարենցը սիրո պակաս չի ունեցել: Չարենցին կարելի է սիրել նույն ձևով՝ խենթ ու խելառ, արագ ու անսանձ...