воскресенье, 13 октября 2013 г.

Երբ իմ Երևանը ժպտում է ինձ

           Արևավառ ու կենսախինդ է իմ մայրաքաղաքը: Այն նման է իր քաղցրահամմրգերին, շենշող արևին: Երևաց:
Ահա այս է Երևան բառի հիմքում ընկած: Երևաց, առանձնացավ իր ժպիտով, իր վաղնջական հմայքով, իր հյուրասեր ու նվիրական զավակներով: Երևաց աշխարհին, ապրեց, պայքարեց, երբեք չկորցրեց իր ժպիտը: Վարդագույն երեսով, սևաչյա իմ մայրաքաղաքը գրավում է բոլորին: Անգամ օտարերկրյա զբոսաշրջիկներն են նկատում, որ գերող ու խորհրդավոր է իմ Երևանը: Այն Հայկ նահապետի հպարտ կեցվածքն ունի: Արարատի փեշին օթևանած մեր օրրանը ժպիտով է ընդունում համաշխարային մարտահրավերները:
    Մի անբացատրելի գորովանք կա իմ Երևանի ժպիտի մեջ: Այն ժպտում է անսահման լավատեսությամբ, հույսով: Զգում  եմ, որ վստահում է ինձ: Երևանը հավատում է, որ մենք ենք ապագայի արժանի զավակները,որ մենք ավելի կշենացնենք մեր հպարտությունը՝ չքնաղ Երևանը: Մենք այնպես կանենք, որ մեր փոքրիկ մարգարիտը՝ մայրաքաղաքը, միշտ ժպտա ու հավատա... Չէ, որ նա է մեր սրտի ուղեկիցը:

Комментариев нет:

Отправить комментарий